De oplettende lezer heeft het uit de titel van deze blog begrepen: ons gezin is compleet. Nou waren we daar vorig jaar al over uit, en had ik in augustus 2005 de verwijzingsbrief van de huisarts al te pakken, maar ja, hoe gaat zoiets? Drukte, pardon, andere prioriteiten, moed verzamelen en toch weer terugkrabbelen…. Vandaag is middels een ‘kleine ingreep’, zoals dat heet, voorkomen dat ik mijzelf nog voort kan planten. Lijkt me ook beter voor deze wereld, maar vooral ook voor nieuwe nakomelingen: het lijkt me moeilijk genoeg om in de 21e eeuw op te groeien. We kennen in deze tijd geen scrupules meer, we bedrijven schaamteloos exhibitionisme op t.v. en op internet. Laat ik daarbij hier een duit in het zakje(!) doen.
Een eerdere afspraak in januari moest geannuleerd worden en aangezien de folder een week lang sporten afraadt, wilde ik maar wachten tot na het seizoen. Bovendien was ik ook wat teruggeschrokken voor eventuele complicaties die mij te wachten stonden, maar dat was maar bijzaak natuurlijk. In juli, toen ik in paniek mijn enkel liet fotograferen, stuurde Elly mij keihard naar de poli Urologie. ,,En nu maak je een afspraak’’ siste ze. Iets in haar ogen deed mij naar de poli sloffen. Waar was dat ook al weer in het klassieke Griekenland, waar vrouwen een oorlog wisten te beëindigen door hun mannen seks te onthouden? Ik wilde het er niet op aan laten komen. Voor ik het wist bevond ik mij in een volle wachtkamer bij de balie, waar mij vriendelijk maar net iets te luid naar mijn smaak verzocht werd ,,de balzak goed te scheren’’. Afspraak 1 september.
Je balzak scheren, dat valt nog niet mee. Er is mij altijd geleerd dat je het beste resultaat behaalt door de huid strak te trekken, maar iedereen die het scrotum van dichtbij heeft bewonderd (waarom zou je in hemelsnaam?) weet dat dat nog niet meevalt. Het scheerapparaat haalt na een halve minuut al op drie plaatsen de huid open, ik stop er maar mee voordat ik een sterk staaltje van thuisdokteren ga uithalen. Elly biedt een oplossing: ontharingscrème! Na twee zinnen lezen van de gebruiksaanwijzing besluit ik het maar te laten. Hoe doen die vrouwen dat toch, al die ingewikkelde middeltjes op hun eigen lijf toepassen? Wie mooi wil zijn moet geen pijn lijden, maar moet volgens mij buitengewoon intelligent zijn. Ik besluit het conventionele scheermesje toe te passen, op hoop van zegen. Inzepen en glijden maar. En ik moet zeggen: het werkt! Sterker nog, verfrist en opgeruimd stap ik het ziekenhuis binnen. ,,Voelt een soort van sexy’’ hoor ik mezelf nog tegen Elly zeggen.
Eenmaal in de spreekkamer van de urologe verdwijnt de bravoure. Shit, een vrouw! Wat weet die er nou van? Ik kan mijn ogen niet afhouden van de vingers van haar rechterhand. Die zijn zo blauw dat ik toch echt mag hopen dat het om inkt gaat. Wat moet het anders zijn? Ben allang blij dat ze haar recepten niet met rood uitschrijft, dan had ik hier toch echt anders gezeten. Ze fronst haar wenkbrauwen als ze datum op mijn verwijsbrief ziet en schiet vervolgens in de lach. ,,Toch opmerkelijk hoe lang die brieven altijd blijven liggen’’, zegt ze. Ik lach met haar mee, vind het werkelijk een schat van een vrouw. We nemen de procedure, zoals die ook al in de folder staat, nog even door. Moet ook, juridisch gezien, legt ze uit. Langs de neus weg vertelt ze nog over de ‘Chinese methode’: zonder verdoving. Dat ik bedank verbaast haar niet echt. Ze vraagt of ik verder nog iets te vragen of op te merken heb. Moet ik haar nu vertellen dat ik wakker kan liggen van het beeld van een uroloog die heel hard: ‘oeps!’ roept, een bebloed scalpel omhooghoudt en vervolgens grijnst en ,,sorry, urologengrapje’’ roept? Ik besluit het voor me te houden.
Zo’n vijf minuten later lig ik met ontbloot onderlichaam op de onderzoekstafel. De urologe complimenteert mij met het scheerwerk. Vervolgens wordt net iets te luid het instrumentarium klaargelegd en gaan de vrouwen aan het werk. Ik maak de fout zelf over de ‘Chinese methode’ te beginnen en de urologe gaat er dieper op in, door de verpleegkundige uitgebreid te vertellen wat deze inhoudt, met net iets meer details dan me lief is. Ik durf haar niet te vragen haar mond te houden, ik heb mijn edele delen tenslotte aan deze kordate vrouwen toevertrouwd. Vervolgens krijg ik het prikje voor de plaatselijke verdoving. Even lijkt mijn grootste angst werkelijkheid te worden: net iets te weinig verdoving, de pijn schiet naar de onderbuik. ,,U zegt het wel als het pijnlijk of gevoelig is hè’’. ,,Eh, nu dus’’ ,,Echt waar? Nou ja, iedereen heeft een andere pijngrens’’. Grr. De rest van de operatie verloopt overigens vlekkeloos. We keuvelen wat over aids in Afrika, waar in sommige landen mannen gaatjes in hun condooms prikken omdat ze bang zijn dat ze anders geen orgasme krijgen. Ik praat mijn zenuwen weg, probeer alle geluiden en gegraai in mijn kruis te negeren. Na tien minuten is het gebeurd. ,,Stelt ook eigenlijk niet zoveel voor’’, zeg ik stoer. De verpleegkundige drukt een kilo gaasjes tegen mijn kruis en doet mijn onderbroek weer aan. ,,Dat heeft zo’n jongen toch niet nodig, die opvulling’’, probeer ik leuk te zijn, niet wetend dat ik ’s avonds pas zal merken dat die gaasjes geen overbodige luxe zijn. Ik ben klaar, na twintig jaar anticonceptie bij Elly ben ik aan de beurt.
Elly en de kinderen wachten mij op. We hebben besloten de kinderen maar niets te vertellen. Toch weet Wilco misschien iets meer, als hij mij in de auto vol trots vertelt: ,,Papa, ik kan een dubbele knoop’’.